مطلبی که می خواهم راجع به آن صحبت کنم احتمالا برای خیلی از شما به استثنای آنانی که دستی در تاریخ دارند تازه می نماید . ایرانیان نخستین مردمانی بودند که در جهان دمکراسی را پیشه ساختند و این واقعه مربوط می شود به حدود 2500 سال پیش هنگامی که کورش پادشاه مقتدر و روشن فکر ایرانی زمام داری خود را بر اساس قواعد و قوانینی تنظیم نمود که مظابق اصول دمکراسی امروزی بودند . پس از جنگ نخست کورش با سپاه ملکه تیمیریس مسقندی و حصول پیروزی برای کورش بزرگ در آن جنگ کورش در صدد بر آمدد تا این قوانین را مکتوب سازد . بر این اساس عده ای از مورخین ایران را مهد دمکراسی می خوانند و این در حالی است که تا چندی قبل همواره یونان به عنوان مهد حکومتی که امروز دمکراسی می خوانیم شناخته می شدند . لیکن بر اهل بصیرت به نیکی واضح است که حکومت یونان در دوره ی کورش و پیش از آن و تا مدت مدیدی بعد از آن هم یک حکومت آریستو کراسی یا حکومت اشرافی بود . چنانکه همه می دانیم در یونان قدیم برده فروشی وجود داشت و مردان و زنانی به عنوان برده و کنیز فروخته می شدند . این رسم حتی تا زمان رومی ها هم ادامه یافت و در روم برده ها از هر حیث در مضیقه بودند و یک برده در صورتی هم که می توانست خود را از اربابش بخرد تابعیت درجه دو رومی می گرفت . حتی افلاطون حکیم بزرگ یونانی هم در طرخ مدینه فاضله خویش در صدد نقض برده فروشی بر نیامد زیرا همواره معتقد بود که رده فروشی از ارکان غیر قابل اجتناب جامعه یونانی است . حال آن که در همان زمان کورش ملک بزرگ پارسی برده فروشی را نقض کرده بود و منشور معروف آزادی بخش کورش که پس از فتح بابل و دخول به معبد مردوک آن را نگاشت گواهی بر مدعی من است . در بندی در اواسط این منشور بزرگ و تاریخی کورش بزرگ ضمن نقض برده فروشی از امرایش خواسته بود که با این رسم قبیحه به ستیزه برخیزند .

حکومت کورش بزرگ علاوه بر این رگه هایی از حکومت های فدرال امروزی نیز داشت و در دوره کورش امرای محلی از بین خود مردم انتخاب می شدند و حتی وادار بودند که به حکومت مرکزی خراج بپردازند اما بعدها و در دوره ی کمبوجیه و داریوش بزرگ چون قلمرو ایران گسترش یافت قوانین حکومتی کورش هم دستخوش تغییر گردید و یکی از علل این نیز آن است که امکان اجرای دمکراسی در قلمروهای بزرگ خیلی کم است . چنانکه در قرون اخیر امپراطوری بریتانیا هم دارای حکومت دمکراسی نبود و این مسئله در قرون کهن بسی هم دشوار تر می نمود زیرا قاعده این بود که همواره امرا برای کسب مقام سلطنت طغیان می کردند و در این صورت امکان زمام داری بر اساس